De Jacht - Metersnoek 13

Na de prachtige sessies met Erdwin heb ik weer twee keer gevist. Twee keer met doodaas en beide keren met succes. De eerste keer was in het weekend. Tijdens een ochtendsessie heb ik kunnen genieten van prachtig weer. Het voorjaar hing in de lucht. Er lag zelfs een ganzenei op mijn stek. Zomaar aan de rand van het water had een ietwat overenthousiaste gans een ei gelegd. Het zag er niet naar uit alsof het de bedoeling was dat de gans er nog meer eieren bij zou gaan leggen. Toch liet ik het voor de zekerheid maar liggen.

Mijn geliefde roodborstje kwam deze keer ook weer erg dichtbij. Tijdens de sessies met Erdwin zag ik het vogeltje ook wel, maar hield ze meer afstand. Deze keer ging ze nog net niet op mijn schoot zitten, maar ik kon haar wel prachtig van dichtbij fotograferen.
Een ei, roodborstje en mooi weer… allemaal erg leuk, maar ik kwam toch ook  voor snoek!  Een beetje verwend door de afgelopen sessies rekende ik hier wel weer op. Achteraf gelukkig terecht want een klassieke aanbeet gevolgd door een logge trage dril leverde een machtige snoek van tegen de meter op.

Na deze vangst kreeg ik nog een korte felle aanbeet. In vlot tempo werd er zo’n 50 cm lijn genomen, maar zo snel en onverwachts als deze aanbeet kwam hield deze ook weer op. Voor de zekerheid sloeg ik toch maar aan. Ik voelde even een beetje weerstand, maar kon vervolgens eenvoudig de nog aan één dreg hangende aasvis binnendraaien. Hierop zag ik de sporen van wat tandjes…

De tweede keer vissen was op een doordeweekse vrije middag. Het was  verschrikkelijk guur weer. Het grootste deel van de plas lag dicht met ijs. Alleen de windkant lag nog open. Ik ben er toch maar gaan zitten, maar kon me eigenlijk niet voorstellen dat op deze koude windkant de vis zich zou ophouden. Nadat ik in de striemende ijsregen mijn visspullen klaar had gemaakt kroop ik achter mijn parapluutje. Mijn handen waren helemaal gevoelloos geworden. Echt verheugen op het uitvoeren van een kieuwgreep deed ik me dan ook niet.

Achter mij liep een pad. Ik verwachtte met dit hondenweer hier niet zoveel mensen. Maar ja, ik zei het al… hondenweer! Blijkbaar had ik een favoriete hondenuitlaatroute gekozen, want om het kwartier liep er wel iemand met een hond. Op zich geen probleem, maar ik had wat visolie gelekt en daardoor waren de honden niet bij mij weg te slaan! De baasjes liepen diep in hun kraag weggedoken honderden meters door voordat ze erachter kwamen dat hun hond niet meer bij hun was. En dan komt het hoor: “Bello?, waar ben je!, Bèèèllóóóóóóóó… kom maar, Bellóóó hier!, Bellóó kom hierrr!, G@#%deGo$#@, HiéiéiéRRRRR!!!!!!!!” De door het weer toch al niet zo vrolijke baasjes begrepen er natuurlijk niks van. Hadden ze hun honden maar aangelijnd moeten hebben. Maar ja, door mijn goede karakter (al zeg ik het zelf) kon ik het niet laten om de baasjes te helpen. Ik heb een tijdje politiehonden getraind en deze ervaring kwam nu goed van pas. Onder lichte, doch diervriendelijke, dwang  kon ik de honden richting baasjes dirigeren. Ik bekeek er de positieve kant maar van. Het hield me immers wel warm.
Ik was al bijna vergeten dat ik aan het vissen was toen ik vanuit mijn ooghoeken zag dat de drop-arm-indicator losgeschoten was. Pas toen drong het gepiep tot mij door. Toch een aanbeet op deze ijskoude middag. Totaal niet verwacht, maar doordat ik het wat warmer had gekregen (dankzij de honden) genoot ik er wel van. Een leuke snoek van 80 cm gaf me een voldaan gevoel. Het regende nog steeds en daarom fotografeerde ik de snoek even snel op de mat. Een nieuwe stek met daarbij onmogelijk weer en toch snoek!

Ik vraag mezelf af wanneer ik voor het laatst geblankt heb. Van mij mag het zo door blijven gaan, maar behaalde resultaten uit het verleden bieden natuurlijk geen garantie voor de toekomst…